Czekają nas trudne i mroczne czasy w świecie, w którym powoli dogorywa oświecenie. I chyba jedyne, co można zrobić, to ocalić trochę światła przed całkowitym zagarnięciem: przenieść je w sobie, ukryć we wnętrzu, zasłonić pod korcem. – A.Bielik-Robinson Słowa o godnej rezygnacji wobec naporu nieprzychylnych zdarzeń i o determinacji, że należy, pomimo wszystko, przetrwać, zapadają w pamięci. To cytat opublikowany na Twitterze. Jestem wdzięczny Tomaszowi za to, że go udostępnił.   Skłonił mnie do namysłu. W efekcie zawędrowałem w rejony, gdzie owo przesłanie staje się dla mnie problematyczne. Ale po kolei. Cytat zawiera złowrogą konstatację, że „oświecenie dogorywa”. Czy cięższego kalibru nie jest spostrzeżenie, że oświecenie nigdy nie było spełnionym projektem? Za często ulegało deformacji, stając się alibi dla nietrafionych koncepcji brutalnego reformowania świata (vide: totalitaryzmy…